Met een traan...

Het was even wat stiller als dat jullie gewend zijn van me. Maar ik ben er weer. :-)

Mijn ticket is geboekt! 1 maart vlieg ik! En wat gaat dat opeens snel. waar ik eerst dacht dat ik nog minstens 6 weken had vliegt de tijd opeens. Maar het is wel zo comfi om niet veel langer te wachten. ik vind lang zitten nu al geen pretje laat staan als ik meer dan 6 maanden zwanger ben.

Er moet nog heel veel geregeld worden de komende weken: huisje leeg, koffer zo compleet mogelijk, papieren gemeente, buitenlandse zaken, ambassade, veel werk voor WBS, afspraken verloskundige, verzekeringen, alles opzeggen etc en ik wil iedereen nog zo vaak mogelijk zien natuurlijk. Vorige week vloog voorbij met alle werk afspraken, coachsessies, privé afspraken en regelafspraken.

Deze week heel veel dierenartsen gesproken en helaas een negatief reisadvies voor Woezel. Er is te weinig bekend en voor als nog wordt voor kort snuitige honden deze reis niet aanbevolen. wat ik heel goed kan begrijpen, maar het voelt alles behalve fijn. Wel zijn we nog aan het kijken of er andere mogelijkheden zijn, maar tot nu helaas zonder succes. en dat maakt me heel erg verdrietig, maar ik weet dat wanneer het risico te groot is, ik het risico niet wil nemen. Dus mocht je de gouden tip hebben.. GRAAG!

Op Bali hebben we waarschijnlijk een tijdelijk verblijf totdat ons grote mens huis beschikbaar is. Een houten hutje in de rijstvelden en in Canggu. Dus beter kan eigenlijk niet. ook blijven we verder kijken voor ons grote mensen huis, want het is nog steeds geen garantie dat die andere beschikbaar komt. dat weten we pas begin mei.

Ik zal jullie deze week weer een beetje meer meenemen. want het lijkt nu allemaal wel een eeuwigheid geleden.

Wat wel super leuk is. Hella komt half april ook naar Bali en Joyce is er dan ook. Zo voelt het toch een beetje als thuis. Lekker vertrouwd.

Want soms vraag ik me af waar begin ik aan. Helemaal nu ik bijna zeker weet dat mijn vriendje woez niet meekan. dat klinkt voor sommige van jullie misschien een beetje gek, maar dat maakt het wel een beetje minder fijn. Mijn huis verkopen was een aardige drempel, aangezien ik het hier onwijs naar mijn zin heb en als mijn droom niet in Bali zou zijn, ik hier nog jaren zou wonen, mijn vrienden en familie hier achterlaten voelt ook nog een beetje onwennig, al het geregel en alle bureaucratie kan soms erg langdradig zijn en je radeloos maken, maar dat zijn allemaal stappen die ik goed kan relativeren. Het missen van mijn hondje is er eentje die ik nog niet zo goed wil accepteren. AL weet ik dat ik er wel 2 mooie mannen voor terug krijg, had ik er toch stiekem 3!

Een hele fijne week allemaal en tot snel!! Liefs, Willemijn